کتاب در گرگ و میش راه اثر ابراهیم مختاری

زن‌ها و بچه‌ها با دیدن من پوزخند می‌زدند، یعنی که عقلش سر جا نیست. جوری رفتار می‌کردند انگار من دیوانه شده‌ام. زنان به من می‌خندیدند و زخم زبان می‌زدند. می‎‌گفتند از تو دیگر هیچ چیز بعید نیست، ممکن است هر کاری بکنی. ار زنی می‌خواست با من دوست باشد از ترس مردم خودش را کنار می‌کشید. من هم سعی می‌کردم چشمم به چشم کسی نیفتد، یا نشنوم از من چه می‌گویند. دیگر خودم هم رویم نمی‌شد با کسی رفت و آمد کنم، چون طوری رفتار می‌کردند که انگار که من هیچ‌ام … چند سال طول کشید تا مردم کمتر سر به سرم بگذارند. البته زنان هنوز هم به من نگاه می‌کنند ولی دیگر چیزی نمی‌گویند، طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. اما برای من اتفاقی بزرگتر از این نمی‌توانست بیفتد.