کتاب قطره محال اندیش 1 اثر محمود دولت آبادی

باری… این مجموعه در فصول و اجزاء خود ، آمیختگی دارد با باورهای نگارنده در مقاطع گوناگون مربوط به هر موضوع و هر مبحث، و آن را به منزله ی رد خط سیر پر افت و خیز قلمی باید دید که می کوشیده از زمانه ی خود غافل نماند: گرچه بی گمان به توفیق لازم دست نیافته است. اما این نکته باید به تاکید بیاید که فقط نویسندگانی شایستگی عنوان خود را می یابند که در روند کار و خلاقیت موفق به درک زمانه ی خویش و باز نمودن خلاقه و نقادانه ان شده باشند. امری که متاسفانه نگارنده بدان توفیق نیافته، اگر چه تلاشی جز همین نداشته و هرگز آسوده از این سئوال نبوده است که: آیا ما از درک زمانه ی خود عاجز نبوده ایم؟
اما… و با اینهمه، اگر پذیرفته باشیم که هنر و ادبیات تصاویر و کلمات صرف نیستند، اگر پذیرفته باشیم که هنر و ادبیات یک کارکرد خلاقه و متعالی است، آنگاه نخواهیم توانست در روند درک زمانه ، مقولاتی چون زیبایی، نیکی و لزوم تعادل و هماهنگی، همانچه پایه های اخلاقی و انسانی تفکر مکتوب هنری را می سازد به فراسوی دور افکنیم و زان پس نفس آسوده بکشیم.نه! گیرم مرحله ی تازه ای از نهیلیسم دامن گستر شده باشد، گیرم باروی باورها فرو ریخته باشد، گیرم حرص و ولع فزون از حد در جوامع بشری وجه غالب رفتار شده باشد، گیرم رشد زشتی های روح و نشانه های تباهی هول آور شده باشد: اما… هنر و ادبیات نمی تواند دستخوش ضد ارزش ها بشود، سهل است که همان زشتی و ولع و ناباوری و تباهی را باید رقم بزند و آن ها را به رخ بازیگرانش بکشد:زیرا هنرور این زمانه در معنای حقیقی خودش، نیک می داند که بار سنگین گرایش به یافتن چهره ای پذیرفتنی و مقبول برای زندگی، همچنان و کماکان جایی جز شانه های بردبار هنر و ادبیات نمی شناسد: گیرم مد ابتذال و تباهی چهره ی امید را از هم فرو پوشانیده باشد!- محمود دولت‌آبادی