کتاب خلواره اثر ساموئل بکت (نشر چشمه)

در «خلواره»، صدا از دل گل و تاریکی برمی‌خیزد؛ انسانی که بر زمین می‌خزد، در حافظه‌ای گسسته، تکه‌هایی از گذشته و رنج را زمزمه می‌کند. زمان فرو می‌پاشد، جمله‌ها می‌لغزند و روایت، بیشتر شبیه نفس‌کشیدن در جهانی بی‌نام است. بکت انسان را به ابتدایی‌ترین حالت وجودی‌اش بازمی‌گرداند؛ جایی که بودن، فقط ادامه دادن است. روایتی مینیمال و تکه‌تکه که منطق کلاسیک داستان را کنار می‌زند. زبان به‌ عمد شکسته و جریان آگاهی، تجربه‌ای حسی از فروپاشی هویت و معنا می‌سازد. «خلواره» بیش از آنکه خوانده شود، باید تحمل شود و در سکوتش زیست.